Spring naar inhoud

De laatste dagen van 2020. Nadenken over de eerste opdrachten in 2021, en intussen reflecteren op een bijzonder jaar dat bijna achter ons ligt. Een jaar dat voor mij (en voor iedereen) op zoveel fronten uitdagend, bijzonder, intens en bij vlagen frustrerend was.

In 9 maanden kwamen er veel verschillen naar boven. Trainers die me vertelden moeite te hebben met online trainen, omdat dat tegen hun overtuigingen inging hoe goed onderwijs eruit moet zien. Anderen wildenthousiast, omdat eindelijk het reizen niet meer hoefde. Deelnemers die in het begin verontwaardigd waren dat trainen op locatie niet mogelijk was, omdat dat niet voldeed aan hoe een training “eruit hoort te zien”. De vrijheid kwijt om te kunnen kiezen voor een knuffel, anderen die blij waren even niet meer steeds mensen om zich heen te hebben, en zich koesterden in de stilte op hun zolderkamer.

De onzekerheid na een training op locatie, nadat een deelnemer achteraf had laten weten dat er thuis iemand positief getest was. En ook de discussies binnen de training: iemand die volledig tegen de maatregelen is versus een andere deelnemer die hartpatiënt is, en met mondkapje en handschoenen de zaal betreedt. De inkijkjes bij deelnemers thuis, inclusief een moeder die tijdens de training haar baby borstvoeding geeft en een vader met een kleintje op schoot, terwijl er een vierjarige naast hem een tekening maakt. Iedereen zocht zijn weg in een snel veranderende werkelijkheid.

Dit jaar praat ik veel met deelnemers over waarden en normen, met name in trainingen over emotionele intelligentie. Deelnemers die na een aantal maanden lock-down zich sterk in hun veiligheid en zekerheid aangetast voelden. Anderen die floreerden, omdat ze eindelijk de vrijheid en rust voelden om zelf thuis aan de slag te gaan. Anderen gebruikten hun creativiteit in omgaan met uitdagingen en beperkingen en anderen die merkten dat ze zich steeds meer verbonden voelden met hun eigen gezin. Alle kanten van een leven in Coronatijd kwamen naar boven. Door met deelnemers tijd te nemen om te weten waar ze staan, wat hun waarden zijn, vonden ze het makkelijker te begrijpen hoe ze omgaan met de onzekerheid en uitdagingen die ze ervaren.

En ik merkte het zelf ook. Dit jaar was op veel fronten uitdagend, qua werk en in mijn privé-leven, en ik heb bewust gekozen om tijd te nemen voor mijzelf en onder andere mijn eigen waarden te onderzoeken. Wat heeft ervoor gezorgd dat ik het online trainen als uitdaging zag? Wat zorgde ervoor dat ik juist die aanraking in het contact zo miste? En hoe houd ik mijzelf staande in een wereld waar ik steeds moet improviseren en aanpassen? Door naar mijn eigen waarden te kijken, werd me een hoop duidelijk. Waar ooit vrijheid en onafhankelijkheid om de eerste plaats vochten, heb ik nu gemerkt dat voor mij dankbaarheid, creativiteit, verbondenheid en leergierigheid het pleit hebben gewonnen. Die waarden hebben me geholpen in deze tijd, waardoor ik nieuwe kansen en mogelijkheden heb ontdekt in online trainen en faciliteren.

Ook van deelnemers hoor ik dat als ze ontdekken wat hun eigen waarden zijn, ze zich snel een stuk zekerder voelen. Snappen waarom ze doen wat ze doen, en meer inzicht hebben in en begrip voor het anders-zijn van anderen. Door te erkennen en woorden te geven aan wat zij belangrijk vinden, geven zij zichzelf ook meer eigenwaarde.
Binnenkort geef ik weer een training Emotionele Intelligentie. Ik ben benieuwd welke waarden ik deze keer tegenkom!

Ik wens je een mooi en uitdagend 2021.

7 weken. 7 weken van omschakelen, van live trainen naar online trainen. De eerste weken was het focus. Focus op techniek. Focus op didactiek. Hoe ga ik dat aanpakken? Hoe richt ik mijn online trainingsruimte in? Wie doet mee, met wie kan ik samenwerken? Want als het spannend wordt, dan kan ik het: positief denken, hard werken en samen met anderen van alles mogelijk maken. Ik woon alleen, dus ik word niet gehinderd als ik, als het moet, een nachtje doorbuffel.

Het werkte. Ik kreeg mensen mee. Op afstand kon ik mijn enthousiasme overbrengen aan opdrachtgevers, trainersbureaus, deelnemers. 5 weken lang buffelde ik om te zorgen dat ik kon blijven trainen. Want drie jaar geleden koos ik heel bewust voor dit vak. En het zou mij niet gebeuren dat ik die stap zou moeten afbreken door "the nasty little bugger".

Ik weet inmiddels van alles over MS Teams, camera-acteren, de privacy-issues van Zoom, "je staat nog op mute" en de steep learning curve. Ik train nu wetenschappers online over leidinggeven op afstand, werk met bankmedewerkers aan hun communicatievaardigheden en leer deelnemers assertief en mondig te communiceren via het scherm. En het is mooi om te zien hoe energie, emotie en enthousiasme ook via het scherm overkomt. Het was hard werken, en het lukte.

Als ik iets geleerd had deze weken, dacht ik, dan was dit het wel.

Boy, was I wrong.

Afgelopen week had ik een afspraak met een collega-trainer. Voor de eerste keer sinds weken een zakelijke live afspraak, omdat we opstellingen in de ruimte wilden maken. Ik kwam bij het gebouw waar haar werkruimte is, en buiten stond ze me al op te wachten. In andere tijden had ik haar direct omarmd om haar gedag te zeggen. Terwijl we naar elkaar toe liepen, merkten we beiden de aarzeling: wat doen we? Zwaaien? Op 1,5 meter een luchtkus? Dan toch maar die awkward elleboogbump?

Mijn collega zegt: "Mag het?" en slaat haar armen vol om me heen. Daar sta ik. En ik voel ineens mijn lijf weer. Terwijl ze me vasthoudt, lopen de tranen over mijn wangen. De eerste aanraking in 7 weken. Mijn lijf laat los, de spanning eruit, en mijn heup voel ik ook ineens een stuk minder. Zo stonden we. Drie minuten waarin mijn lijf volledig tegen haar aanleunde om alle aanraking maar te voelen. Ineens was ik me weer bewust van mijn lijf. Ik was weer raakbaar.

De volgende dag had ik een online meeting waarbij we als online trainers elkaar feedback gaven op de manier waarop je op het scherm overkomt. En ik probeerde deze keer eens niet hard te werken. Met al mijn liefde en mijn enthousiasme probeerde ik mijn collega-trainers aan te raken met echte aandacht, oprecht bij hen te zijn. En waar ik eerder na een uur trainen echt een pauze nodig had van het harde werken, merkten mijn collega-trainers op dat ik raakbaar, laagdrempelig en benaderbaar was. Ik hoefde niet meer hard te werken. Ik was er.

Ik heb de afgelopen weken veel geleerd over online trainen, heel veel. Structuur, draaiboeken aanpassen, juiste techniek, goede achtergrond, deelnemers energiek houden en de hele training voorbereiden, zodat ik vooraf weet hoe de dag eruit gaat zien.

Maar wat ik nog veel meer geleerd heb: online trainen gaat over contact. Aanraking, aandacht, elkaar zien, ook als het fysiek niet kan. Piet Weisfelt schreef er een fantastische blog over. Over aanraken als aanraken niet kan.

Ik wens je veel fysieke en niet-fysieke aanrakingen.