In de trainingswereld is empathie een bekende term. Veel deelnemers vinden het een lastig en ongrijpbaar woord. Het is één van de belangrijkste eigenschappen van een goede trainer, en het is vaak onderwerp in trainingen. Inlevingsvermogen, de emoties van een ander kunnen inschatten en ruimte ervoor bieden. Niet iedereen is daar even sterk in, en voor mij is het één van de essentiële competenties, ook in de mensen om mij heen.
Ik ben single, en langzamerhand wel weer toe aan een partner. Dan is online daten niet te vermijden. Voor mij is dat een uitdagende evenwichtsoefening. Want hoe laat ik mezelf zien in 500 woorden? Hoe zorg ik ervoor dat ik overkom zoals ik ben? Hoe omschrijf ik wat ik zoek? En ook, hoe zorg ik dat ik niet die mannen aantrek die mij als persoonlijke trainer zoeken: "Oh mooi, dan kun je mij leren hoe ik beter communiceer!". Ik zoek een partner, geen privé-cursist. En de mannen die moeite hebben met een vrouwelijke trainer in leiderschap, die zijn zo zeldzaam als paardenbloemen.
Ik waag me er toch maar aan. Samen met een vriendin stel ik een tekst samen, die weergeeft wie ik ben en wat ik zoek. Ik enthousiast, snel, humor, sportief en beetje eigenwijs, en hij graag slim, sensitief en actief. Wat foto's van mij gezocht, wat hobbies geselecteerd uit de vaste lijst, and I am good to go. Daar moet het vast mee lukken!
Meteen gaan we ook naar de mannen kijken op de app. Leuke mannen naar rechts, de mannen die niet zo bij me passen naar links. Door zo'n app is al snel duidelijk wat ik dagelijks als trainer zie; mensen zijn enorm verschillend, en ik moet goed lezen, met al die afkortingen en woordkeuzes, wat ze nu precies bedoelen met codewoorden als openminded, ONS en geen MK/VAC.
Ik heb een match. Johan, die in zijn profiel heeft staan dat hij heel empatisch is (voor mij een belangrijke voorwaarde) en lekker sportief, heeft mij ook naar rechts geschoven. We schrijven elkaar een bericht, en hij vraagt binnen 5 minuten of videobellen niet fijner is. Dat videobellen kan anoniem in de app, en ik kijk liever iemand even aan. Zoveel informatie die verloren gaat in chats! Ik ben blij dat hij daar hetzelfde in staat. Weken appen, dat is niet mijn idee.
Daar gaat ie dan... Even er goed voor gaan zitten, en daar is ie. Nog voor ik mijn mond open kan doen, heeft hij de eerste 3 vragen al gesteld. Waar ik gestudeerd heb, wat voor studie, en wat ik in mijn vrije tijd doe. Dat gaat met zo'n toon dat ik al meteen het gevoel heb dat ik onder vuur word genomen. Geen lach, geen hoi, geen welkom... Kennelijk ben ik op een kil sollicitatiegesprek. Ik vertel heel kort over mijn studie en sport. Ik probeer wat humor erin te brengen door te grappen dat sport meteen helpt om wat kilo's kwijt te raken. Daarna probeer ik hem een vraag te stellen. Ik zou verwachten dat hij, als empathische man, ook ruimte heeft voor mij.
Fout.
Hij onderbreekt me, middenin mijn vraag. Ik krijg meteen het volgende vragensalvo op me af. Hoeveel ik dan wil afvallen, en bij mijn verbaasde gezicht vertelt hij dat hij wel wil weten of dat 3 kilo of 20 kilo is. Ik ben met stomheid geslagen, en vertel hem dat ik hem iets te snel vind gaan. Die informatie houd ik graag nog even voor me tot we elkaar wat beter kennen. Nog voor ik mijn zin af heb, heeft hij de videocall afgebroken, en onze match op de datingapp verwijderd. Ik kijk verwonderd naar het zwarte scherm.
Empatisch. Het blijft een lastig woord.
